Harriët over haar diagnose Multiple Sclerose en sport

Diagnose MS gesteld op 22 februari 2005.

Harriet vertelt: “Geen kommer en kwel voor mij …. tot nu toe!!”

Eind 2004 kwam ik met vage klachten voor een consult bij mijn huisarts. Hij had vrijwel gelijk in de gaten dat deze klachten te maken zouden kunnen hebben met Multiple Sclerose. Eind december en in januari voor een aantal onderzoeken naar het ziekenhuis geweest. Voor een MRI-scan, een lumbaalpunctie en een VEP-onderzoek. N.a.v. deze onderzoeken is de definitieve diagnose gesteld.

Weet je wat zo vreemd is? Op het moment dat de huisarts het had over Multiple Sclerose dan schrik je en zie je eigenlijk alleen een rolstoel voor je. Dat is geen leuk vooruitzicht en ik druk me dan nog zacht uit. Ik dacht ook nog even dat mij dat niet zou kunnen overkomen. Maar op 22 februari 2005 kreeg ik van de neuroloog wel de uiteindelijke uitslag van alle onderzoeken. Multiple Sclerose..…. Ik schrok hier op dat moment niet eens van. Ik had eigenlijk niet anders meer verwacht en er was een oorzaak van mijn klachten. Een van mijn eerste vragen aan de neuroloog was: “Ik kan toch zeker nog wel deelnemen aan de Nijmeegse4Daagse?” Hij reageerde hierop dat ik dat met een gedegen training zeker wel zou kunnen doen. Maar wel serieus omgaan met de signalen van mijn lichaam. “Vermoeid is vermoeid en daar dan ook aan toegeven.”

Ik ben vanaf dat moment mij nog beter gaan voorbereiden op de 4 x 40 km dan het jaar er voor. Ik heb me letterlijk de benen uit het lijf getraind maar heb hierbij nooit de signalen van mijn lichaam genegeerd. Op dag één van de Nijmeegse was ik blij en verdrietig tegelijk. Een totale ontlading van alle opgekropte emoties overkwam mij tijdens deze eerste wandeldag. Maar ik heb uiteindelijk super gelopen en dat mede dankzij de mentale ondersteuning van mijn vriendin, Gerda. De resterende drie dagen heb ik ook super gelopen en ik heb mijn tweede 4Daagse kruisje aan het einde van de vierde dag dan ook met trots in ontvangst kunnen nemen! De vier weken erna waren echter van minder goede kwaliteit. De vermoeidheid overviel mij totaal. Maar ik heb hier gewoon aan toe gegeven en uiteindelijk voelde ik mij weer als vanouds. Vanaf 2006 neem ik niet meer deel aan de Nijmeegse4Daagse omdat de naweeën van deze vierdaagse er toch wel behoorlijk in hebben gehakt.

Voordat de definitieve diagnose gesteld werd, heb ik mij al van de nodige informatie over MS laten voorzien. Natuurlijk had ik zelf ook het één en ander aan informatie verzameld. Ik ben iemand in de trant van: “al wat ik zelf kan doen of er tegen kan doen; komt mij alleen maar ten goede.” En dat natuurlijk mijzelf niet alleen, maar ook mijn naaste omgeving. (huis, werk, vrienden en familie). 

Mijn werk als afdelingsassistente kan ik normaal uitvoeren. Ik werk 32 uur per week en heb dat verdeeld over vijf dagen. Een goede balans in mijn werk en privé-leven is hierbij zo goed als gegarandeerd. Ik ben op tijd in huis omdat ik om half acht ’s ochtends al begin en om drie uur naar huis ga. Ik kan bij thuiskomst, als ik dat wil, nog even rusten om daarna met het koken te beginnen. Na het eten kleed ik mij aan om te gaan lopen.

Ik loop zo goed als elke avond. In de winter en herfst zo’n 9 km en in de lente en zomer zo’n 11 km. Ik loop deze afstand binnen anderhalf uur. Ik hou er dan ook een flink wandeltempo op na en dat is heerlijk! Doordat ik zoveel loop, in combinatie met de intensiteit en de duur ben ik nog heerlijk wat kilo’s kwijtgeraakt ook. Mijn conditie is eveneens goed te noemen. Ik neem sinds 2007 deel aan de 4Daagse van Alkmaar. Hierbij wandel ik 25 km per dag en ook daar geniet is volop van. Ik kan in de week erna dan ook gewoon naar mijn werk.

Ik voel mij, sinds juni vorig jaar geweldig goed en er zijn zelfs dagen bij dat ik niet aan mijn ziekte denk. Natuurlijk heb ik de symptomen in de vorm van gevoelsstoornissen in hand, arm en billen, maar die horen er al zo bij. Ik neem ze gewoon mooi met mij mee en stoor mij er niet aan. Het kan immers altijd erger. Ik ben van mening dat mijn medicijn heel goed voor mij is en als ik rekening met mijn ziekte hou en mij hier naar gedraag dat ik dan echt heerlijk oud en grijs en met een stokje kom te lopen. Hier is niets vreemds aan en daar hoef  je geen Multiple Sclerose voor te hebben.

Multiple Sclerose is voor mij een ziekte die mij helaas is overkomen. Ik ben nu vijf jaar onderweg en ja, ik heb natuurlijk ook minder goede momenten en periodes gehad. Maar omdat ik zelf, gelukkig, een positieve instelling  en de veerkracht heb om negativiteit in positiviteit om te zetten, brengt mij dat heel ver. Ik ben écht van mening dat het altijd slechter kan en alles wat ik zelf kan doen,  is alleen maar goed.