Harriët over haar diagnose Multiple Sclerose en sport
Diagnose MS gesteld op 22 februari 2005.
Harriet vertelt: “Geen kommer en kwel voor mij …. tot nu toe!!”
Eind
2004 kwam ik met vage klachten voor een consult bij mijn huisarts. Hij
had vrijwel gelijk in de gaten dat deze klachten te maken zouden kunnen
hebben met Multiple Sclerose. Eind december en in januari voor een
aantal onderzoeken naar het ziekenhuis geweest. Voor een MRI-scan, een
lumbaalpunctie en een VEP-onderzoek. N.a.v. deze onderzoeken is de
definitieve diagnose gesteld.
Weet je wat zo vreemd is? Op het moment dat de huisarts het had over
Multiple Sclerose dan schrik je en zie je eigenlijk alleen een rolstoel
voor je. Dat is geen leuk vooruitzicht en ik druk me dan nog zacht uit.
Ik dacht ook nog even dat mij dat niet zou kunnen overkomen. Maar op 22
februari 2005 kreeg ik van de neuroloog wel de uiteindelijke uitslag van
alle onderzoeken. Multiple Sclerose..…. Ik schrok hier op dat moment
niet eens van. Ik had eigenlijk niet anders meer verwacht en er was een
oorzaak van mijn klachten. Een van mijn eerste vragen aan de neuroloog
was: “Ik kan toch zeker nog wel deelnemen aan de Nijmeegse4Daagse?” Hij
reageerde hierop dat ik dat met een gedegen training zeker wel zou
kunnen doen. Maar wel serieus omgaan met de signalen van mijn lichaam.
“Vermoeid is vermoeid en daar dan ook aan toegeven.”
Ik ben
vanaf dat moment mij nog beter gaan voorbereiden op de 4 x 40 km dan het
jaar er voor. Ik heb me letterlijk de benen uit het lijf getraind maar
heb hierbij nooit de signalen van mijn lichaam genegeerd. Op dag één van
de Nijmeegse was ik blij en verdrietig tegelijk. Een totale ontlading
van alle opgekropte emoties overkwam mij tijdens deze eerste wandeldag.
Maar ik heb uiteindelijk super gelopen en dat mede dankzij de mentale
ondersteuning van mijn vriendin, Gerda. De resterende drie dagen heb ik
ook super gelopen en ik heb mijn tweede 4Daagse kruisje aan het einde
van de vierde dag dan ook met trots in ontvangst kunnen nemen! De vier
weken erna waren echter van minder goede kwaliteit. De vermoeidheid
overviel mij totaal. Maar ik heb hier gewoon aan toe gegeven en
uiteindelijk voelde ik mij weer als vanouds. Vanaf 2006 neem ik niet
meer deel aan de Nijmeegse4Daagse omdat de naweeën van deze vierdaagse
er toch wel behoorlijk in hebben gehakt.
Voordat de definitieve diagnose gesteld werd, heb ik mij al van de
nodige informatie over MS laten voorzien. Natuurlijk had ik zelf ook het
één en ander aan informatie verzameld. Ik ben iemand in de trant van:
“al wat ik zelf kan doen of er tegen kan doen; komt mij alleen maar ten
goede.” En dat natuurlijk mijzelf niet alleen, maar ook mijn naaste
omgeving. (huis, werk, vrienden en familie).
Mijn werk als afdelingsassistente kan ik normaal uitvoeren. Ik werk 32 uur per week en heb dat verdeeld
over vijf dagen. Een goede balans in mijn werk en privé-leven is hierbij
zo goed als gegarandeerd. Ik ben op tijd in huis omdat ik om half acht
’s ochtends al begin en om drie uur naar huis ga. Ik kan bij thuiskomst,
als ik dat wil, nog even rusten om daarna met het koken te beginnen. Na
het eten kleed ik mij aan om te gaan lopen.
Ik loop zo goed als elke avond. In de winter en herfst zo’n 9 km en
in de lente en zomer zo’n 11 km. Ik loop deze afstand binnen anderhalf
uur. Ik hou er dan ook een flink wandeltempo op na en dat is heerlijk!
Doordat ik zoveel loop, in combinatie met de intensiteit en de duur ben
ik nog heerlijk wat kilo’s kwijtgeraakt ook. Mijn conditie is eveneens
goed te noemen. Ik neem sinds 2007 deel aan de 4Daagse van Alkmaar.
Hierbij wandel ik 25 km per dag en ook daar geniet is volop van. Ik kan
in de week erna dan ook gewoon naar mijn werk.
Ik voel mij, sinds juni vorig jaar geweldig goed en er zijn zelfs
dagen bij dat ik niet aan mijn ziekte denk. Natuurlijk heb ik de
symptomen in de vorm van gevoelsstoornissen in hand, arm en billen, maar
die horen er al zo bij. Ik neem ze gewoon mooi met mij mee en stoor mij
er niet aan. Het kan immers altijd erger. Ik ben van mening dat mijn
medicijn heel goed voor mij is en als ik rekening met mijn ziekte hou en
mij hier naar gedraag dat ik dan echt heerlijk oud en grijs en met een
stokje kom te lopen. Hier is niets vreemds aan en daar hoef je geen
Multiple Sclerose voor te hebben.
Multiple Sclerose is voor mij een ziekte die mij helaas is overkomen.
Ik ben nu vijf jaar onderweg en ja, ik heb natuurlijk ook minder goede
momenten en periodes gehad. Maar omdat ik zelf, gelukkig, een positieve
instelling en de veerkracht heb om negativiteit in positiviteit om te
zetten, brengt mij dat heel ver. Ik ben écht van mening dat het altijd
slechter kan en alles wat ik zelf kan doen, is alleen maar goed.
Harriet Schoenmaker-Westerman, 43 jaar.